بسیج مرودشت

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی داروغه بغداد در اجتماعی که بهلول در آن حضور داشت، گفت: تاکنون هیچ کس

نتوانسته است مرا گول بزند.

 بهلول گفت: گول زدن تو چندان کاری ندارد، ولی به زحمتش نمی ارزد. داروغه گفت:

چون از عهده ات خارج است، این حرف را می زنی و الا مرا گول می زدی.

 بهلول گفت: حیف که الان کار دارم و الا ثابت می کردم که گول زدنت کاری ندارد.

داروغه گفت: حاضری بروی کارت را انجام بدهی و فوری برگردی؟

 بهلول گفت: بله به شرط آن که از جایت تکان نخوری.

 داروغه قبول کرد و بهلول رفت و تا چندین ساعت داروغه را معطل کرد و بالاخره

بازنگشت.

 داروغه پس از این معطلی شروع به غر زدن کرد و گفت: این اولین باری است که این

دیوانه مرا گول زد.

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی بهلول در قبرستان بغداد كله های مرده ها را تكان می داد ، گاهی پر از خاك

می كرد و سپس خالی می نمود.

شخصی از او پرسید :

بهلول ! با این " سر های مردگان " چه می كنی؟

گفت: می خواهم ثروتمندان را از فقیران و حاكمان را از زیر دستان جدا كنم، لكن

می بینم همه یكسان هستند.

به گورستان گذر كردم صباحی
شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم كله ای با خاك می گفت
كه این دنیا، نمی ارزد به كاهی

به قبرستان گذر كردم كم و بیش
بدیدم قبر دولتمند و درویش

نه درویش بی كفن در خاك خفته
نه دولتمند ، برد از یك كفن بیش

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی بهلول بر هارون وارد شد. در حالی كه در میان عمارت مجلل و نوساز خود

مشغول گردش و تفریح بود . از بهلول خواست كه چند جمله ناب روی این بنای

جدید بنویسند.

بهلول روی بعضی از دیوارها نوشت.

ای هارون ! تو آب و گل را بلند داشتی و دین را پایین آوردی و خوار كردی ،گچ را

بالا بردی: ولی ،فرمایش پبغمبر را پایین آوردی.

اگر مخارج این ساختمان از مال خودت است ، خیلی اسراف كرد ه ای و خداوند

اسراف كنندگان را دوست ندارد و اگر از مال دیگران است ، بر دیگران روا داشته ای ،

خداوند ظالمان را دوست ندارد.

ای به دنیا بسته دل ! غافل ز عقبایی چرا ؟

رهروان رفتند و تو پابند دنیایی چرا ؟

برف پیری بر سرت باریده ابر روزگار

سر به خاك طاعتی، آخر نمی سایی چرا؟

صد هزار گل ز باغ ، پرپر می شود

بی خبر بنشسته و گرم تما شایی چرا؟